به گزارش خبرنگار مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان، آیت الله سیدمحمدرضا علوی تهرانی در روز 6 ذی القعده سال 1347 هجری قمری برابر با اسفندماه 1305 هجری شمسی در خاندانی که عموما در کسوت روحانیت و از اهل فضیلت و تقوی بودند دیده به جهان گشود، پدر وی نامش را محمدرضا و لقبش را شمس الدین گذاشت.
اجداد وی تا 5 قرن پیش، همگی از علماء دین و روحانیون نامدار عصر خویش بودند. والده وی نیز بانویی تحصیل کرده و دانش سرا دیده و معلمه قرآن بود و در خانواده ای متدین تربیت شده بود.
علوی تهرانی از 5 سالگی تحصیلات رایج آن روزگار را شروع کرد و سپس با تغییر شیوه تحصیلی موفق به اخذ مدرک کارشناسی در رشته حقوق از دانشگاه تهران شد، وی همزمان با تحصیلات روز، مقطع سطح دروس دینی را نزد علمای بزرگ تهران طی می کند و در تهران در محضر استادان نامداری چون آیات عظام شاه آبادی، شعرانی، محمدتقی آملی، احمد آشتیانی، مهدی آشتیانی، سید کاظم عصار و فاضل تونی به تحصیل مشغول می شود و دروس ادبیات، منطق، اصول، فقه، هیئت، فلسفه و عرفان را نزد آن بزرگان فرا می گیرد.
او سپس برای تکمیل تحصیلات حوزوی خود، به شهر مقدس قم هجرت می کند و در آن جا نیز از درس استادان و مراجع تقلید آن زمان چون آیات عظام بروجردی، حجت، محقق داماد، امام خمینی، گلپایگانی و علامه طباطبایی بهره مند شد و به تکمیل مبانی فقه و اصول، تفسیر، عرفان و فلسفه پرداخت.
علوی تهرانی به لحاظ سعی و تلاش علمی که داشت، به درجه اجتهاد نایل آمد و از آیات عظام امام خمینی، خویی، حکیم، کاشف الغطاء و اصطهبانانی اجازاتی در اجتهاد اخذ کرد.
علوی تهرانی درسال 1345 هجری شمسی با درگذشت پدرش به تهران عزیمت کرد و به ترویج معارف الهی و نیز تدریس دروس سطح و خارج علوم حوزوی و اقامه نماز جماعت در مسجد سپهسالار قدیم واقع در بازارچه مروی پرداخت.
او در سال 1351 به امر برخی از مراجع تقلید آن زمان، به مسجد حضرت امیر (ع) واقع در خیابان کارگر شمالی، مقابل پمپ بنزین رفت و به تبلیغ و تدریس و اقامه نماز جماعت پرداخت، در همان سال نیز در مجاورت این مسجد، مکتب حضرت امیر (ع) را بنا نهاد.
علوی تهرانی حدود 24 سال در مسجد حضرت امیر (ع) فعالیت داشت و همواره در نشر معارف اهل بیت (ع) همت گمارد.
وی در روز اول ماه رجب مصادف با ولادت حضرت امام محمدباقر (ع) به سرای باقی شتافت، پیکر وی با حضور گسترده مردم از حسینیه تا مسجد حضرت امیر (ع) تشییع شد و سپس به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) منتقل شده و در جوار ضریح آن بزرگوار به خاک سپرده شد.
سيره اخلاقي و معنوي
سيره معنوي مرحوم آيت الله علوي تهراني سيره اهل علم و تقوي بود؛ آنچه در سيره وی بسيار جلوه مي كرد، ارادتی خاص به ساحت مقدس اهل بيت (ع) بود، همواره در برگزاري مجالس عزاداري اهل بيت (ع) چه در مسجد و چه در بيت خويش تمامي سعي و همت خود را به كار مي گرفت تا پرثمر باشد و مي گفت "مجلس هم بايد مجلس قال باشد و هم حال" يعني هم از معارف اهل بيت (ع) گفته شود و هم عزاداري و ذكر مصيبت ايشان انجام شود كه البته اين امر در جلسات آن مرحوم همواره مورد توجه بود.
در جلسات هفتگي صبح هاي جمعه كه از يادگارهاي وی است و هر هفته برقرار است زودتر از همه حاضر مي شد و در تجهيز و آماده سازي آن كمك مي كرد.
عصر عاشورا و بعد از اتمام مجلس عزاداري در حسينيه پيشاپيش دسته عزاداران حسيني با پاي برهنه به سمت مسجد حركت مي كرد و در مصيبت حضرت سيدالشهداء (ع) اشك مي ريخت و عزاداري مي كرد.
آن مرحوم تأكيد بسياري بر برگزاري هرچه با شكوهتر اعياد خصوصا عيد غدير و نيمه شعبان داشت و آن دو را هويت و اعتقاد شيعه مي دانست.
