در سوم شعبان سال چهارم هجری قمری در خانه امیرمومنان(ع) شعف و شادی برپا بود، چرا که با تولد پنجمین معصوم و سومین امام، نه تنها زمینیان که آسمانیان و فرشتگان جشن میلاد او را گرامی داشتند.
هنگام ولادت امام حسین(ع) در شب جمعه خداوند متعال به فرشته جبرییل وحی کرد که جهت تهنیت و شاد باش گفتن به محضر رسول خدا (ص) با هزار گروه فرشته به زمین فرود آیند و به پیامبر تولد سید و سالار شهیدان را تبریک گویند.
در این روز بود که امام حسین(ع) در خانه وحی و ولایت چشم به جهان گشود و هنگامی که خبر ولادتش را به رسول خدا (ص) دادند، آن حضرت به خانه علی(ع) و فاطمه (س) آمد و حسین (ع) را که در پارچه‌ای سپید پیچیده بودند، نزد رسول اکرم (ص) آوردند. پیامبر(ص) در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه گفت.
به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون «شبیر» که به عربی«حسین» خوانده میشود، نام بگذار. چون علی (ع) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی و به این ترتیب نام پر عظمت «حسین» از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.
به روز هفتم ولادتش، پیامبر گرامی اسلام که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای نوه خویش به عنوان عقیقه کشت و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او نقره صدقه داد.
از ولادت حسین بن علی (ع) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله(ص) که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام(ص) درباره حسین (ع) ابراز می داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند.
سلمان فارسی می گوید: دیدم که رسول خدا (ص) حسین (ع) را بر زانوی خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهای خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (امام زمان عج) است.
انس بن مالک روایت می کند: وقتی از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می‌داری، فرمود: حسن و حسین را، بارها رسول گرامی حسن و حسین را به سینه می فشرد و آنان را می بویید و می بوسید.
ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف می کند که رسول اکرم (ص) را دیدم که حسن و حسین(ع) را بر شانههای خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.
عالی ترین، صمیمی ترین و گویاترین رابطه معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می توان در این جمله رسول گرامی اسلام (ص) خواند که فرمود: "حسین از من و من از حسینم".
مژده ای دل که دگر سوم شعبان آمد، پیک شادی ز بر حضرت جانان آمد
مژده ای دل که برای دل غمدیده ما، هدهد خوش خبر از نزد سلیمان آمد
خیز ای دل تو بیارای کنون بزم طرب، که دگر موسم اندوه به پایان آمد
مطربا نغمه نو ساز کن و پای بکوب، که به ما مژده وصل شه خوبان آمد
ظلمت و تیرگی شام الم رفت کنون، روز شادی شد و خورشید فروزان آمد
غنچه ی دهر در این روز بخندید دگر، که به بستان علی نوگل خندان آمد
